ندای اسلام

انتخاب پوششم حق من است

آزادم پس چیزی را که دوست دارم میپوشم .

 حق دارم نوع پوششم را خودم انتخاب کنم .

ظاهرم به دیگری ربطی ندارد .

خداوند مرا زیبا آفریده پس باید آن را به همه نشان دهم .

خداوند زیبایی مرا دوست دارد و دلیلی ندارد که آن را از دیگران بپوشانم .

نباید ظاهر را ملاک قضاوت قرار دهیم و دیگران را از ظاهرشان قضاوت کنیم .

مگر ما دل نداریم و نباید جوانی کنیم؟ خدا هم همین را می خواهد چون او این توانایی را در ما قرار داده تا استفاده کنیم .

دیگران نباید نگاه کنند .

باطنت خوب باشه ظاهر مهم نیست!

 اینهمه فساد در کشور هست حالا پوشش من چقدر اهمیت داره که بهش گیر میدن؟

جملاتی زیبا و بعضا صحیح که ظاهری فریبنده دارند؛ گاهی کلام صحیح بیان می شود برای نتیجه اشتباه؛ برای اینکه هدف اشتباه خود را اثبات کنیم از جملاتی استفاده می کنیم که بخودی خود صحیح است اما نه در آن جایگاه.

در زمان امیرالمومنین علیه السلام عده ای جمع شدند و شعار میدادند لا حکم الا لله یعنی جز از جانب خدا حکمی نیست  و از این جمله در هدف غیر مشروع بودن حکومت ایشان استفاده می کردند زمانی که این جمله به امیرالمومنین علیه السلام رسید در بیانی نورانی فرمود: کلمة حق یراد بها الباطل (نهج البلاغه/ صبحی صالح/ خطبه 40) یعنی کلام صحیحی که هدف از آن هدف باطلی است.

 یعنی گاهی جملات صحیحی بیان میشود که هدف باطلی دارد و باید هوشیار بوده و تنها به ظاهر قضایا نگاه نکرد.

آیا آزادی ما مثل آزادی حیوانات بی قید و شرط است؟ آیا این نوع آزادی شخص؛ مخل به آزادی دیگری نیست؟ آیا حق داریم به بهانه آزادی فردی خود به دیگری آسیب بزنیم؟  آیا ما نسبت به دیگران مسئولیتی نداریم؟ چون خدا ما را زیبا آفریده باید آن را به نمایش عموم بگذاریم؟ آیا خدا هر نوع پوششی را دوست دارد؟ آیا ظاهر ما نشان از باطن نمی دهد و دریچه باطن نیست؟ آیا این جملات را برای فرار از پاسخ منطقی می گوییم یا واقعا صحیح هستند؟

فردی را تصور کنید که در کشتی میان امواج دریای خروشان قرار دارد؛ او آزاد است و می خواهد کشتی را سوراخ کند؛ آنهم فقط جای مخصوص خود را؛ اگر جای مسافران کشتی بودیم چه برخوردی می کردیم؟ شاید بصورت یک روشنفکر نما میگفتیم سلب آزادی فردی کار بدی است و او آزاد است که کشتی را سوراخ کند!

گاهی ابعاد آزادی را جابجا می گیریم و تصور میکنیم پوشش اجتماعی ما جزء آزادی های فردی ماست!! پوششی که در معرض دید همگان است و در جامعه اثر گذار آیا جزء آزادی های فردی است یا اجتماعی؟

شاید بگویید دیگران نباید نگاه کنند و ما هم طبق میلمان باید عمل کنیم!! آیا میل ما جایگاه بالاتری از میل دیگری دارد؟ اگر کسی میل نگاه کند و سپس میل سوء دیگر، باید مطابق میل او عمل کرده و او را آزاد بگذاریم؟

خواه نا خواه در جامعه با نگاه های مسموم مواجه میشویم؛ اگر دیگری حد خودش را نداست و راه اشتباهی انتخاب کرد باید از خودمان سلب مسئولیت کرده و بگوییم او مقصر است؟؟ آیا ما هیچ تقصیری نداریم؟؟

هر عاقلی می داند فرق انسان و حیوان در عقل اوست که موجب محدودیت هایی می شود؛ محدودیت های اجتماعی و گاها فردی که عقل اقتضا می کند و فرق انسان و حیوان هم همین است یعنی پذیرش و عمل در چارچوب همین محدودیت ها.

براستی رابطه باطن و ظاهر چیست؟ اگر هیچ ارتباطی با دیگری ندارند چطور میشود افراد را شناخت؟ آیا راهی جز ظاهر برای شناخت باطن داریم؟ هرچند ممکن است راه کامل و صحیحی نباشد اما آیا هیچ اثری از باطن افراد در ظاهرشان نیست؟

اگر ما پذیرفتیم افراد مطابق میلشان پوششی دارند؛ پس چیزی جز همین میل حکایت کننده از باطن خواهد بود؟

حتی مراقب ترین و محافظه کار ترین افراد در پنهان کردن شخصیت اصلی و باطنیشان هم نمیتوانند در همه جوانب موفق شوند و قطعا در چهره و یا سخنانشان باطن خود را نشان می دهند.

شاید برای همین است که فرمود: مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَیْئاً إِلَّا ظَهَرَ فِی فَلَتَاتِ لِسَانِهِ وَ صَفَحَاتِ وَجْهِهِ (نهج البلاغه/ صبحی صالح/ ح 26) یعنی هیچ کسی چیزی را مخفی نمی دارد مگراینکه در لغزش زبانش یا نوع چهره اش آن را آشکار میکند. بله گاهی یک اخم ساده یا یک جمله که شاید به آن توجهی هم نشود براحتی شخصیت پنهان شخص را آشکار میکند.